Antón Salgado, Vicepresidente de Pladesemapesga encabezou a comitiva que celebrou a visita e ofrenda na Costa dá Morte as xentes do Mar.
Pladesemapesga recordou hoxe aos defuntos do litoral galego e xentes da Mar que se achan enterrados por todo o litoral e realizou a tradicional visita e ofrenda na Costa da Morte, Camariñas, Cemiterio dos Ingleses, Praia do 13, na mais absoluta intimidade.
A comitiva estivo encabezada polo segundo de Pladesemapesga, acompañado polo Presidente, Miguel Delgado; e outros membros da plataforma e os seus familiares.
Ás 8 da mañá desprazábanse á cruz que preside o cemiterio dos ingleses onde ofreceron unha coroa de flores, en recordo de todos os defuntos e trala omilía do Vicepresidente, retiráronse do lugar, deixando ao vento unhas palabras de recordo que quizais foron escoitadas polas almas dos desaparecidos, deixando os seus anhelos, inquietudes e esperanzas., pero tamén aproveitaron o momento para recordar ao Goberno Galego, e concretamente á Conselleira do Mar, que só desde a responsabilidade e tóma de conciencia, este día de recordos afastarase no tempo, e ofrecen un verso en nome de todos elos queridos, desaprecidos que di;
Desde o selencio a Rosa Quintana, Conselleira do Mar......Día dos defuntos do Mar
Eu quixese morrer só un momento para ver o que son na súa memoria e... coñecer por fin a súa versión da nosa historia...
O espírito da historia no litoral galego non deixa de buscar respostas de por que se deixa morrer as xentes no Mar, traspasou o submundo escrito contra as rocas e empezou a camiñar lentamente entre as pedras brancas que estaban distribuídas como ao azar, entre as lendas e mitos desde o principio dos tempos, pois xa no Imperio Romano era considerada o fin do mundo. Finisterre, ou `Finis Terrae´ supoñía para os romanos o fin da terra, onde o sol afundíase no extenso océano Atlántico..
Ese espírito que non cesa no alma dos que quedan non deixóu que os seus ollos pousásense como bolboretas en cada detalle dese paraíso multicolor.
Os seus ollos eran os dun soño que non comprende, e quizá por iso descubriu aquela inscripción sobre unha das pedras:
Jose Dos Atrancos, viviu 28 anos, 6 meses, 2 semanas e 3 días...Escrita coa visita de moitos días, moitas flores e moitos soños trucados tralas olas....
O espírito se sobrecolleu ao darse conta de que aquela pedra non era simplemente unha pedra: era unha lápida.
Mirando ao seu ao redor, o espírito deuse conta de que a pedra de á beira tamén tiña unha inscripción. Achegouse a lela. Dicía:
Francisco Fernández Santos, viviu 31 anos, 8 meses e 3 semanas, compañeiro e irmán de Mar de Jose dous Atrancos, navegaron xuntos máis de 48 horas á deriva esperando por un rescate que nunca chegou.
O espírito sentiuse terriblemente conmocionado.
Rapidamente se dió conta que o litoral galego non era máis que un cemiterio, e cada pedra era unha tumba.
Unha por unha, empezou a ler as lápidas.
Todas tiñan inscripciones similares: un nome e o tempo de vida exacto do morto e o seu parentesco coa Mar.
Pero o que o arrepiou é ver como o que máis tempo vivira non excedía os 50 anos?
Embargado por unha dor terrible, sentouse e púxose a chorar.
O responsable de tanta morte pasaba por alí e achegouse fíxose a foto e desapareceu..
Mirouno chorar durante un intre en silencio e logo preguntoulle si podía sonreir para a foto que sairía mañá nos xornais na folla de política.
O espírito só observou mentres o vento como un di, di, di, dá, dá, dá, dicía en nome da honestidade.
Que pasa en Galicia, a Xunta e o abandono das xentes da Mar?
Que cousa tan terrible hai no alma dos que mandan na Mar?
Por que hai tantos homes novos mortos enterrados neste litoral?
Cal é a horrible maldición que pesa sobre esta xente, que lles obrigou a construír un lapidario de máis de 200 quilómetros polo seu litoral?
O vento sorriu e dixo:
Pode vostede serenarse Sr Espírito. Non hai tal maldición, lle son cousas dos que dicen ser galegos e defensores do mar no sillón político, esa e a verdadeira maldición..
O que pasa é que aquí entre as xentes da Mar temos un vello costume que se conta no noso litoral.
Cando un mozo cumpre quince anos, os seus pais regálanlle uns días de Mar mentres as súas nais esperan angustiadas sen deixar de chorar.
Así, imos anotando en cada lápida cada momento que vivimos xunto aos que se van?.
Cando alguén se morre, xa sabemos que os responsables non estan, é o noso costume abrir unha nova lápida e sumar o tempo do que nos permitiu o destino baixo o total abandono de quen os debería rescatar para escribilo sobre o seu lápida e a historia póidao contar.
Porque ese é para nós o único e verdadeiro tempo vivido, tempo que nos falta e roubou a Conselleira do Mar. {jcomments on}