Como moitos desastres naturais na historia recente, o calentamiento global está contribuíndo a este descenso.

 Segundo un informe da Universidade de Liege, a localización xeográfica do Mar Negro son a razón das súas propiedades sumamente únicas. Examinando esta masa particular de auga nun mapa, un podería pensar equivacadamente que se trata dun lago.

 Con ríos fornecendo unha importante cantidade de auga doce, as capas superiores do Mar Negro son menos densas que as súas capas inferiores máis saladas. Unha fronteira permanente entre as dúas impide calquera mestura vertical. O osíxeno, derivado da atmosfera e da fotosíntesis, queda limitado a estas augas superficiais.

 Con todo, este gas precioso é esencial para o desenvolvemento da maioría das especies vivas. Unha investigación recente, conducida pola MAST (Modelling for Aquatic Systems) da Universidade de Liegel, ha revlado que esta fronteira reduciuse dos 140 metros aos 90 metros entre 1955 e 2015.

 Unha redución de case o 40 por cento do espazo habitable, relacinado directamente co seu eutrofización e o calentamiento global. Este fenómeno podería ir acompañado por imporantes consecuencias ecolóxicas e económicas. Ademais, a alta concentación de sulfuro de hidrógeno, un gas moi toxico, permanece latente nas capas máis profundas do Mar Negro. Polo momento, non hai probas dunha relación entre a redución da zona óxica e o aumento deste gas. Pero si a eutrofización da columna de auga se debilita, aínda que sexa localmente, un desequilibrio podería facer perigar a vida mariña na capa superficial.

 De todos os mars do planeta, o Mar Negro ten unhas características moi particulares. Rodeadao por terra, podería confundirse por un lago de non ser polo feito de que está directamente conectado ao Mar Mediterráneo polo Estreito de Bosphorous, dun quilómetro de ancho e que fai que o Mar Negro reciba o seu parteEstá rodeado de terra por todas partes, facendo dos ríos a súa principal fonte de auga, que verten auga doce. Con todo, recibe a súa parte xusta de sal a través do Estreito de Bosphorous, unha vía fluvial dun quilómetro de ancho que o conecta co Mar Mediterráneo e proporciónalle a súa parte xusta de sal.

 "O principal fornezo de auga ao Mar Negro procede dos ríos, especialmente do Danubio," explica Arthur Capet, autor principal da publicación sobre a redución de osíxeno no Mar Negro e investigador na MAST (Modelling for Aquatic Systems) da Universidade de Liege. "Esta auga doce, que é menos densa que a auga mariña, coloniza as capas superiores da columna de auga sen mesturarse coas capas inferiores. É por iso que as capas inferiores son moito máis salinas.

 A eutrofización permanente relacionada coa salinidad, a haloclina, priva de osíxeno ás augas profundas. A cadea alimentaria mariña desenvólvese por encima desta fronteira, por baixo da cal as augas non teñen osíxeno. "De todos os xeitos, o fluxo do Mediterráneo fornece unha pequena cantidade de oxigeno ás capas intermedias. Non só contén osíxeno senón que a medida que descende, arrastra auga da superficie con ela. Con todo, o osíxeno é consumido rápidamente a medida que se descompón a materia orgánica. O que ocorre é que a materia orgánica (plancton, algas, etc), producidas na o superficie pola fotosíntesis, descompóñense ou son consumidas e expulsadas por outras especies na cadea trofica. En ambos casos, esta finalmente afúndese. Dado que se necesita oxíbgeno para descompoñela, as poucas reservas que existen nas capas inferiores esgótanse.

 "A área oxigenada e xa que logo habitable do Mar Negro é un espazo moi limitado," die Capet, engadindo que isto fai que este mar sexa moi sensible a cambios rápidos.

 "Limitado horizontalmente porque a cuenca está case pechada e verticalmente debido á estratificación permanente. En comparación con outros mares, este volume limitado vese exposto a influencias externas maiores. É xa que logo máis sensible e capaz de evolucionar rapidamente," explica Capet.

 Capet puido observar evolución. Recompilando datos dos últimos 60 anos, observou que a capa superior rica en osíxeno do Mar Negro pasara dos 140 metros aos 90, unha redución de máis do 40 por cento das augas habitables.

 O contido de sal favorece a estratificación vertical permantente no Mar Negro. Ademais desta estrafiticación permanente hai unha estatrificación estacional debido á temperatura do auga.

 "No inverno as temperaturas máis baixas acompañadas por fortes ventos arrefría e enriquece de oxigeno a auga superficial. Con todo, a auga fría é máis densa que a auga quente. Xa que logo, este auga fría afúndese e lévase o osíxeno que contén con ela. Isto crea un afecto de ventilación.

 É este fenómeno periodico o que fornece as capas profundas con oxigebno. No caso do Mediterráneo, as augas superficiais arrefriadas no inverno afúndense ao fondo, fornecendo oxigena toda a cuenca. Con todo, no Mar Negro, estas augas están bloqueadas na halocina permanente, aínda que son máis frías que as augas máis profundas. En términos de densidad, o sal gaña á temperatura. As augas frías acaban a súa viaxe aquí, e reteñen a súa oxigeno. No verán, as augas da superifcie quéntanse e xa non se nunden, creando xa que logo unha nova estratificación da columna de auga, a termoclina.

 "Haberá unha afectación ecolóxica e económica. A pesca, unha das principais actividades da rexión, probablemente teña que adaptarse a esta reorganización."

 Segundo a FAO, captúra en 2013 ascendeu a 376.000 toneladas, case dúas veces menos que toda captúraa no Mediterráneo.